سوگواره اي براي امام‌علي؛ شهادت علي(ع)

دو قسمت قبلي مجروحيت علي (ع) و بهبودي علي (ع) نوشته شده است: در اين خلاصه ، ما در مورد شهادت او صحبت مي كنيم.

A. ابن ابي الحديد در خطبه 216 (221) زير مي نويسد كه به مرگ و مرگ و غرور مردم در امور ناپايدار مي پردازد: من در طول اين پنجاه سال بيش از هزار بار اين خطبه را خوانده ام و هنوز هم آن من بارها آن را از ديگران شنيده بودم ، اما هر وقت از آن استفاده مي كردم و بدنم مي لرزيد ، يا به اين دليل كه من به سخنران ايمان داشتم يا به اين دليل كه چنان شايسته ، محكم و صادقانه صحبت كردم كه روي انسان تأثير مي گذارد ، سپس مي نويسد: آنچه او گفت ، گويا شرح حال خود او بود (شرح نهج البلاغه ، وت بيروت ، سال 1961 ، j 11 ، ‌ 153 و 154) ، جهان و مرگ علي (ع).

ب. پس از چهار سال و نه ماه خلافت ، امام در 63 يا 64 سالگي درگذشت ، گويا در جهاني در غم و اندوهي كه فكر مي كرد و براي عدالت و انسانيت مي جنگيد ، درگذشت (جورج جرداد ، صداي عدالت انسان “، قم ، 2002 ، ج 1 ، ص 103) ، گريست ، اما با مرگ طبيعي كه براي بسياري اتفاق افتاد ، به شهادت نرسيد ، بلكه توسط شمشير جهل مقدس ، اقناع مدعيان دين ، ​​حمايت از كساني كه با عدالت مخالف هستند و البته با كمبودهاي رفقاي ناشايست ، مواردي كه تاريخ هميشه براي روشنفكران و اصلاح طلبان دردسر ساز بوده است.

گفته شده است كه علي در بين امتها مانند عيسي بن مريم است. گروهي چنان او را دوست دارند كه در دوستي خود از دست مي دهند و گروهي چنان دشمن بزرگي دارند كه با دشمني خود نابود مي شوند (ابن عبد البر ، استيعاب ، بيروت ، 1992 ، ج 3 ، ص. 1131) و اين پيچيدگي شخصيت او را فراتر از درك زمان و موضوع بسياري از جنجال ها قرار داد ، تا جايي كه برخي او را يك خدا و يك گروه مي دانستند ، قتل او منبع قرب با خدا بود.

ت بنا به قول مشهوري ، امام پس از دو روز رنج ، در بيست و يكم ماه رمضان در سال 40 قبل از ميلاد درگذشت ، اما چشم جهان و تاريخ به او باز شد و با گذشت زمان ، نام و ياد او رونق بيشتري يافت. آنچه او را از خصوصيات والاي شخصي زبانها متمايز مي كرد ، بيش از هر چيز دو ويژگي انساني بود: انسان گرايي و عدالت.

1. نزد امام ، كرامت انساني به حدي بود كه كسي ناشناخته به نظر نمي رسيد ، زيرا انسان ها يا برادران مذهبي در جهان خلقت برابر يا برابر هستند (ر.ك. آناه البلاغه ، نامه 53) ، هنوز اين بينش از حقيقت را نداشته است.

2. عدالت به معناي برخورداري از كليه حقوق انساني و اجتماعي است ، زيرا فرزندان آنها را به نفع قاتل خود توصيه مي كند.

ث سه دوره زندگي امام – علي پيرو در زمان پيامبر ، علي همراه در زمان خلفا و علي پيشوا در خلافت – به جهاد رفتند و براي تثبيت حقيقت ، تحمل بقاي دين و تلاش هاي انقلابي براي دستيابي به عدالت (مراجعه: شريعتي ، / علي / مجموعه آثار 26 ، 1362 ، ص ص 79).

علي را نمي توان توصيف كرد ، بايد احيا شود ، به ايمان گره خورده و به دنبال حقيقت است تا مسلمان شود.

* عضو هيئت آموزشي م Instituteسسه علوم و فرهنگ اسلامي ، بهار 1400. a.vasei@isca.ac.ir