روحاني هم به باشگاه روساي جمهور مطرود و مغضوب نظام پيوست!

عجيب است كه همه اين روساي جمهور با راي برخي افراد انتخاب شده اند ، اما اين مزيت هيچ نقشي در كشاندن آنها به ورطه طرد و خشم نداشت.
اقليتي كه برخلاف همه معيارهاي عقلاني و ديني ، نظام را داراي مقام مقدس و آسماني مي داند ، موضوع را به گونه اي تحليل مي كند كه اين روساي جمهور نتوانسته اند منوهاي الهي ، عالي و انقلابي نظام را درك و اجرا كنند. او تصميمات خود را نداشت. آنها به اطلاعات نياز داشتند و اشتباه مي كردند. اما واضح است كه موضوع ربطي به اين توهمات ندارد و نشان دهنده يك نقص ساختاري و گفتماني در نحوه اداره جمهوري اسلامي است.

البته اين فقدان يك موفقيت بزرگ محسوب مي شود زيرا سيستم توانسته است بر ناكارآمدي ها و بحران هاي همه اين سالها ، عمدتا بر نهاد رياست جمهوري منتخب و مردم تمركز كرده و از آنها مصون باشد ، اما هزينه تحميل تاخير و خسارت. براي مردم و كشور فراوان است.

به هيچ وجه نمي توان حساب قوه مجريه و دولت را كه در بسياري از وظايف خود مانند سياست خارجي قدرت دارد ، و موفقيت هاي عملكردي آن و كاستي ها و شكست هاي دولت را از كل سيستم جدا كرد. رئيس جمهور ، كه جمهوري و نظام را بي گناه و عاري از شرايط بحراني كشور مي دانست.
منطق عقلاني ، عرفي و حقوقي مي گويد: “من كسي هستم كه غلات كنوني را غارت مي كنم” ، يعني غنايم و موفقيت ها به نام او ثبت مي شود و ضررها و شكست ها به نام او ثبت مي شود.

اگر در چهل سال گذشته دولتها واقعاً راهي اشتباه ، غير انقلابي و غرب گرا را طي كرده اند ، چرا با نظارت و حسابداري نهادهاي نظارتي و قضايي سيستم مورد انتقاد ، اصلاح يا مجازات قرار نگرفته اند؟ آيا همه اين روساي جمهور داراي صلاحيت شوراي نگهبان نبودند؟
در ارتباط با دولت آقاي روحاني ، مجلس انقلاب در ماه هاي اول تشكيل سعي كرد آن را به چالش بكشد ، اما چرا مخالفت كرد؟

سازوكار حكومتي چيست كه همه دولتها با پشتيباني از سيستم زندگي خود به پايان رسيدند ، اما در عين حال همه آنها رد شدند؟

اكنون س questionال اين است: آيا رئيس جمهور جديد بايد چهار يا هشت سال ديگر منتظر چنين شانس باشد؟ اما من فكر مي كنم مهمترين س isال اين است كه آيا كشور و مردم هنوز ظرفيت تحمل اين مدل حكومتي عجيب و غافلگيركننده را دارند كه هر روز بر حجم آسيب و بحران در ايران مي افزايد؟